معماري | architect

تالار هيپواستايل، در معماري، فضاي داخلي است كه سقف آن بر روي ستون ها يا ستون ها قرار دارد. اين كلمه به معناي واقعي كلمه "زير ستون ها" است و اين طرح امكان ساخت فضاهاي بزرگ - مانند معابد، كاخ ها يا ساختمان هاي عمومي - را بدون نياز به طاق مي دهد. در مصر باستان - جايي كه معبد آمون در كارناك نمونه خوبي است - و در ايران - جايي كه ويرانه‌هاي تخت جمشيد شواهدي از نمونه‌هاي برجسته‌اي از ساخت و سازهاي كم‌ سبك را نشان مي‌دهد، به طور گسترده استفاده مي‌شد.

اگرچه ستون‌هاي متعدد، معمولاً بزرگ، به طور طبيعي بخش زيادي از فضاي كف اين تالارها را اشغال مي‌كردند، اما زماني كه ستون‌ها با نقش‌هاي قهرمانانه يا مذهبي حك مي‌شدند، اين اشكال به نفع خود تبديل شد. اين طرح به ندرت در معماري جديدتر مورد استفاده قرار گرفته است، زيرا ابزارهاي مؤثرتري براي حمايت از سقف است.

Ponte Sant'Angelo، پل باستاني، پل رومي باستان، احتمالاً بهترين پل بازمانده در خود رم، ساخته شده بر روي رودخانه تيبر توسط امپراتور هادريان (سلطنت 117–138 پس از ميلاد) براي اتصال پرديس مارتيوس به مقبره خود (بعدها) به Castel Sant'Angelo تغيير نام داد). ساخت اين پل در حدود سال 135 ميلادي تكميل شد. اين شامل هفت طاق سنگي و پنج دهانه اصلي به طول حدود 18 متر (60 فوت) است كه بر روي اسكله هايي به ارتفاع 7 متر (24 فوت) تكيه داده شده است.

در قرن سيزدهم پاپ كلمنت چهارم يك نرده آهني اسپيس فريم نصب كرد و در قرن شانزدهم پاپ كلمنت هفتم مجسمه‌هاي مقدس پيتر و پل را در انتهاي پل قرار داد. در سال 1688، 10 مجسمه از فرشتگان، طراحي شده توسط Gian Lorenzo Bernini، بر روي جان پناه نصب شد. گيسلبرتوس، گيسلبرت فرانسوي، (متولد قرن دوازدهم)، مجسمه‌ساز فرانسوي كه كمك‌هاي عمده‌اي به كليساي جامع سنت لازار در اوتون و چندين كليساي بورگوندي از 1125 تا 1135 كرد.

گيسلبرتوس براي اولين بار در كلوني كار كرد و تا سال 1115 احتمالاً يكي از دستياران ارشد استاد كلوني بود. او در كارگاه كلوني به تزئين كليساي كلوني كمك كرد، جايي كه چند قطعه از كار او هنوز در درگاه غربي يافت مي شود. گيسلبرتوس پس از آموزش در كلوني، به ويزلاي سفر كرد، جايي كه زماني تمپانوم اوليه (منطقه تزئين شده در يك طاق يا پديدمان) براي درگاه اصلي به او نسبت داده مي شد. او در سال 1125 با سبك هنري خود به آتن وارد شد. كارهاي اوليه او در آنجا در قسمت شرقي كليسا بود كه در سال 1130 به پايان رسيد و وقف شد و سپس به مدت چهار يا پنج سال بر روي تيمپانوم غربي كار كرد.